«...انسان اگر محبتش را در راه محبین خدا اعمال کند به نتیجه میرسد، محبت ادمی را قربانی می
کند، می کشد و شهید می کند.شهید محبت سر و صدایی ندارد.کسی شمشیری نمی بیند،صدایی نمی شنود.محبت انسان را خیلی مخفی شهید می کند،آن چنان می کشد که صدایی در نمی آید.
خون هم ندارد. همه ی عشق و محبتی که در این دنیاست،همه ی زیباییها وجمال خوبان تجلی جمال خداست.وقتی جمال همسر یا فرزندت از جمال خدا تجلی می کندبه کلی از همه جا راحت میشوی. امیدوارم قلبت را برای اهل بیت بگذاری.با انها محشور می شوی، از الان هم محشور هستی.
امیدوارم حشر را همین الان ببینی. هر وقت ان محبت را که در قلبت هست، قشنگ ببینی، حشرت با علی است، حشرت با پیامبر است، حشرت با خداست. ..»طوبای محبت٬ جلد اول٬ مرحوم میرزا اسماعیل دولابی